אין מײַן גאָרטן האָט אַ ברונעם
מיט אן עמער זיך געפֿונען,
אַלע שבת קומט דעריבער,
טרינקען וואַסער דאָרט מײַן ליבער.
ווי מײַן האַרץ, דער עמער וואַכט,
טריפֿט זײַן גאָלד אין ברונעם זאַכט;
טריפֿט אַ פּערל, טריפֿט אַ צווייטער -
אָט-אָ גייט ער, אָט-אָ גייט ער.
שַא, מיר דוכט עס קלינגען טריט...
איז דאָס ער? און אפשר ניט?
גיכער, גיכער! קום מײַן שיינער!
כ'בין אַליין און ווײַטער קיינער...
זעצן מיר זיך דָא בײַם וואַנט,
קאָפּ צו אַקסל, האַנט אין האַנט...
כ'וועל דיך פֿרעגן א פּאָר זַאכן.
זאָלסט, איך בעט דיך, גאָר ניט לאַכן.
זאָג, פֿון וואַנען קומט דער שמאַרץ,
ווי א וואָרעם נאָגט דאָס האָרץ?
ס'האָט געהערט מײַן מאַמע ריידן,
אז דו ווילסט מיט מיר זיך שיידן.
זאָגט מײַן ליבער: גיי שוין, גיי,
שונאים זאָגן דאָס אַזוי….
נאָך אַ יאָר, אז גאָט וועט וועלן,
וועלן מיר אַ חופה שטעלן...
אַ גאָלדענער זומערטאָג וועט זײַן,
וועט אונדז אָפּגיסן מיט שײַן,
און באַגריסן וועט אונדז יעדער
צווײַג מיט פרות אין די סעדער*.
פֿעטערס, מומעס, פֿרײַנד געדיכט,
אַן עולם מענטשן, הענט מיט ליכט,
און סע וועלן אונדז בַאגלייטן
פֿידלען, פּויקן, און טראָמפּייטן!
נעבן פּלויט צי נעבן שטיין -
קלייב אויס וו דו ווילסט אַליין –
וועלן שטיין די חופה-שטאַנגען,
דו וועסט א פֿינגערל דערלאַנגען.
און איך וועל דיר פֿײַן און גלאַט
אָפּזאָגן דעם "הרי את",
שונאים וועלן שטיין און קוקן
און פֿאַר קינאה זיך צעפּוקן!